De serie “klassen” en de scholensluiting gaven weer eens duidelijk aan waarom school zo belangrijk is als je gelooft in gelijke kansen voor kinderen. Moet je nagaan wat een goede werkgever die veel aan personeelsontwikkeling dan aan kansen kan geven aan een volwassen werknemer!

Ik ben ervan overtuigd dat een goede leraar een enorm groot verschil kan maken in een kinderleven. Het punt is echter wel dat zo’n kind dan weer thuis komt in die situatie die hem of haar niet echt dezelfde kans bood als dat andere kind. Als je thuis niet genoeg ruimte hebt, geen eigen kamer, geen goed werkende computer, geen Nederlands sprekende ouders, geen ouders die tijd voor je hebben en maken, geen aandacht krijgt, er geen geld is voor huiswerkbegeleiding, in een omgeving zit die vindt dat het voor een meisje niet zo belangrijk is dat ze studeert dan heb je helaas andere kansen. Een kind heeft niet alleen de kans nodig om naar school te gaan maar ook de stimulans om daar iets mee te doen, van te maken. Ik heb dan ook veel waardering voor die leraren met een roeping, leraren die kinderen echt zien, die snappen dat dat kind niet elke kans spontaan aangrijpt maar ook echt stimulans nodig heeft en die een stap extra doen. Het kind komt echter na schooltijd weer in datzelfde huis en is afhankelijk van de ouders.

Stel je voor dat een volwassene het talent heeft om veel meer te doen en kunnen dan waar hij nu toe in staat is. Het enige dat hij daarbij nodig heeft is de kans en stimulans om zich te ontwikkelen. De kans om meer, andere, betere ervaring op te doen, de kans op een opleiding, op coaching een kans om eens te testen waar hij eigenlijk goed in zou zijn. Die kansen worden zo langzamerhand wel steeds meer geboden: gratis ontwikkeltrajecten, betaalbare scholing voor sommige vakken vanuit de overheid, een internet vol leerzame filmpjes en betaalbare e-learnings. Toch doen veel volwassenen daar nog erg weinig mee.

Als je als volwassene geen partner of sociale omgeving hebt die persoonlijke ontwikkeling stimuleert ben je bijna net zo kansarm als kansarme kinderen. Een partner geeft het geld misschien ook liever aan andere zaken uit dan aan scholing en vooral tijd is in veel privé-situaties een grote factor. Toch is er een groot verschil. Stel je voor dat je die werkgever treft, die manager treft, die HR-adviseur die ineens wel geïnteresseerd is in wie jij bent, wat je kan en wat je wil, iemand die je de kans geeft en je echt stimuleert. Dan kom je thuis in een omgeving waar jij niet volledig afhankelijk van bent, je bent volwassen en dus kan en mag je je eigen keuzes maken. De positieve invloed van de kans en stimulans die je op je werk ervaart krijgt de ruimte van een volwassene. Mijn idee is dan ook dat de invloed van een werkgever misschien wel groter is dan die van een leraar die les geeft aan kinderen.

Is de werkgever dan de grote gelijkmaker? Nou, die term gelijkmaker stuit mij nogal tegen de borst. Het gaat er wat mij betreft juist om dat we niet allemaal gelijk zijn, ik ben een groot liefhebber van diversiteit en geloof sterk in de meerwaarde van combinaties van talenten, karakters en andere eigenschappen. Ik weet wel vanuit mijn ervaring als HR-professional en loopbaanadviseur dat werkgevers een veel grotere invloed hebben dan ze zich vaak bewust zijn.

Met de juiste aandacht voor personeelsontwikkeling kan de invloed van jou als werkgever, als manager, als HR-adviseur echt een superpositieve invloed hebben op het leven van de werkende mens. Wil jij ook dat verschil maken? Neem contact met me op, een goed gesprek is nooit weg.