We zitten nog in de sneeuw maar blue Monday is geweest en het voorjaar komt eraan. Dan heb ik het dus over het weer en niet over het werk. Voor zover mensen al geloven dat dit een crisis is die in een golfbeweging voorbij trekt (de meningen verschillen) lijkt het er niet op dat dat dit jaar gaat gebeuren. Wel voor individuele personen, daadwerkelijk of gevoelsmatig, maar niet in de algemene (Nederlandse) wereld om ons heen.
Wat het weer betreft is de wereld om ons heen wit en stil. Dat is prachtig natuurlijk en ik begrijp al die liefhebbers ook best. Maar ja, het is dan ook meteen zo koud en de wegen zijn zo glad. Ik krijg dan het gevoel dat ik binnen wil blijven, extra veel behoefte om in mijn comfortzone te kruipen. Alles zo veilig mogelijk houden, warme chocomelk drinken en beschermende vetlagen kweken. Natuurlijk weten we met ons verstand inmiddels allemaal wel dat extra eten voor de winter in de huidige werkelijkheid al lang niet meer nuttig is maar ergens diep van binnen denk ik daar toch anders over.
Ik verlang naar beter weer, dan kom ik weer in beweging. Ik maak plannen om weer lekker einden te gaan wandelen, opnieuw te beginnen met hardlopen, mensen te spreken waar ik met de huidige gladheid liever niet naar toe rijd. Natuurlijk, als ik dat allemaal nu zou doen zou ik het een stuk warmer krijgen en niet meer zo aan die kou denken. Dat snap ik echt wel met m’n verstand, maar ergens diep van binnen denk ik daar toch anders over.
Dat soort mechanismen merk je ook op het gebied van werk. Voor mij zijn veranderingen op het gebied van werk vooral boeiend maar voor veel mensen werkt dat anders. Ze snappen met hun verstand wel dat zekerheid niet in een vast contract zit, dat meer beweging meer zekerheid biedt, maar ergens diep van binnen denken ze er toch anders over.
Het extra eten voor de winter was denk ik voor de meeste lezers alleen voor hun grootouders en de generaties daarvoor nuttig. Dat kan aldus voor een deel (onbewust) zijn overgedragen of het zit via de evolutie nog in onze genen, maar is voor onszelf nooit echt nuttig geweest. Het vasthouden aan een vast contract en daar veiligheid in zien was voor een groot deel van de huidige beroepsbevolking aan het begin van hun loopbaan nog nuttig en werd zeker door hun ouders nog aangeraden. Toch vinden we dat ze nu hun zekerheid moeten zoeken in hun eigen employability (het vermogen om een baan te krijgen en behouden).
De theorie over employability en duurzame inzetbaarheid mag dan in de HR-vakkennis al wel uit de vorige eeuw stammen, ik vind het niet zo vreemd dat daar in de praktijk nog veel aan moet gebeuren. Je zal maar in de winter van je werk zijn.